سیستم اعصاب خود کار از دو شاخه ساخته شده است: بخش سمپاتکوس (تحرک دهنده) و بخش پرارسمپاتکوس (استراحت دهنده) این دو شاخه با هم یکجا کار میکنند تا تعادل بین تحرک و استراحت حفظ گردد. این سیستم اعصاب همیشه مواظب است که در پیرامون ما چه اتفاق می افتد و از لحاظ عاطفی، فکری و جسمی در درون ما چه رخ می دهد.
XXX
استراحت و وقفه
در حالات که ما انرژی کمتر ضرورت داشته باشیم، سیستم اعصاب خود کار سرعت را کم می سازد: در این صورت ضربان قلب ما آهسته تر و تنفس عمیق تر می شود. جریان خون از بازو ها و پا ها به اعضای داخلی حرکت میکند، تا اینکه عضلات ما استراحت کرده بتوانند. به عوض هاضمه فهال می گردد و انسان احساس گرسنگی می کند. وقتی که نوبت استراحت دادن باشد، سیستم اعصاب راحت و تازه می شود.
تحرک و سرعت دادن
در مواقعی که ما به انرژی ضرورت داشته باشیم، سیستم اعصاب به سرعت خویش می افزاید: چنانچه، ضربان قلب سریع تر می گردد، قلب با قوت بیشتر پمپ می کند و به بازو ها خون تازه فرستاده می شود، تا عضلات آمادهء فهالیت و عمل شوند. نگاه های ما متمرکز تر، حواس ما دقیق تر و تنفس ما سریع تر می گردند. هاضمه نطی تر گردیده و احساس گرسنگی کمتر می شود. ما در حال تحرک بسیار بیدار و با انرژی می باشیم.
انسان می تواند به واسطه تمرین، متوجه علاماتی شود، که سیستم اعصبی می فرستد. مثلا سیستم عصبی در کدام اوقات و به چگونه در حال تحرک است و یا اینکه کدام وقت ها در حال استراحت می باشد. اینگونه توجه کردن می تواند انسان را کمک نماید که از منحنی سترس فراتر نرود.
این علامات را در تمرین های ما، جهت متوقف ساختن سترس، می توان بهتر امتحان نمود. یکبار کوشش کنید و تشخیص بدهید که چه زمانی حالت تحرک و چه وقتی حالت راحتی شما حاکم می باشد.
